Van een notoir backpackersparadijs werd Botswana in de jaren ’80 een zeer exclusieve bestemming. De overheid gaf de natuur voorrang op het massatoerisme en wou tegelijk het land uit de armoede halen en dat is behoorlijk gelukt. De lodges, vaak tentenkampen, worden steeds extravaganter: stoffen paleizen in een ongerepte natuur. Ecologisch verantwoord en soms met een extraatje zoals in Abu Camp waar ik écht tussen de olifanten leef, die terug worden klaargestoomd voor een leven in de natuur. Ook in de andere kampen in de Okavango Delta, een van de mooiste regio’s van Botswana, kan je naar hartenlust dikhuiden observeren, want die zijn er in overvloed in Botswana.

Leven tussen de olifanten: Abu Camp. ‘Net op tijd voor een wandeling met onze olifanten,’ zegt Wellington, mijn gids me wanneer hij me afhaalt op de airstrip in de Okavango Delta. Het is alweer een tijdje geleden dat ik in dit verdronken land van Botswana was, een van de mooiste natuurgebieden in Afrika. Het is de grootste inlandse delta ter wereld, een waterlabyrinth dat zich langzaam overgeeft aan het dorstige zand van de Kalahari woestijn. Niet voor niks werd dit natuurparadijs in 2014 Unesco werelderfgoed. Op weg naar Abu Camp, een luxueuze lodge volledig geïntegreerd in de natuur, zie ik al behoorlijk veel wild, maar ook het landschap is intrigerend mooi. Ik sla met plezier de gebruikelijke high tea over en klim meteen op de rug van Sirheni, een oudere olifant die in het Krugerpark in Zuid-Afrika verwond werd door stropers.


Het is de eerste keer dat ik bovenop de rug van een Afrikaanse olifant zit. In Abu Camp worden verwaarloosde olifanten uit zoo’s, slachtoffers van stropers en weesjes terug klaargestoomd voor een leven in de natuur. Maar de senioren, zoals Sirheni, genieten er van een zorgeloze oude dag en maken af en toe tochtjes met toeristen. Buiten Sirheni gaan er nog een vijftal olifanten mee wandelen, zonder toeristen op hun rug. De bedoeling is dat ze zoveel mogelijk in de natuur zijn en andere olifanten zien, vertelt Wellington me.


Terug naar de natuur. Randall Moore, een Amerikaan met een passie voor olifanten begon met Abu Camp in de jaren’90 in een privé park van 180.000 hectaren. Intussen nam Wilderness Safari’s het over, zij laten de dikhuiden rondlopen en eten in de vrije natuur. Slapen doen ze nog in het kamp tot ze volledig hun plan kunnen trekken. Behalve een paar zebra’s, impala’s en veel vogels zie ik weinig dieren. Maar de olifanten zelf zorgen voor voldoende entertainment. Warona, de kleuter van de hoop, rolt in het zand, neemt vervolgens een bad, eet zich een ongeluk onderweg en is vooral enorm speels. TT, de mahut van mijn olifant, vertelt over de traumatische ervaringen van deze dieren en het dubbel gevoel voor de begeleiders wanneer een olifant wordt vrijgelaten, omdat er altijd een hechte band ontstaat. Hij en Sirheni zijn beste maatjes. De olifanten die in het wild werden uitgezet komen af en toe nog langs, als er iets belangrijks gebeurt in hun leven, zoals een baby die geboren wordt. Ze lopen soms kilometers om hun oude makkers het blijde nieuws te brengen. Vergeten doen ze ons niet, lacht hij.


Een sterrenbed. Je staat op en gaat slapen met olifanten in Abu Camp en dat mag je vrij letterlijk nemen. Ik krijg voor één nacht het ‘star bed’. Romantisch buiten slapen onder een overvolle sterrenhemel op een toren naast de slaapplaats van de olifanten. Al wat me scheidt van de jungle is een muskietennet. Na een exquise diner en een slaapmutsje bij het kampvuur in de ravissante lodge word ik bij volle maan door een gewapende wachter naar mijn openluchtbed gebracht. Enkele olifanten zijn nog een boom aan het leegeten, 20 u per dag voeden ze zich. Het ritmische gekauw werkt rustgevend. De maan is zo helder dat ik me de hele nacht afvraag waarom het licht aanblijft. Pas tegen de ochtend kan ik de Afrikaanse sterrenhemel in al haar pracht bewonderen. Als de zon langzaam opkomt zie ik Paseka en Loratu, de twee tieners van de kudde, mekaar voortdurend uitdagen, tot hun slurven verstrengelen. Het is leuk om hen te observeren.


De begeleiders maken hun oogappels klaar voor de wandeling, dit keer ga ik te voet mee. Afrikaanse olifanten zijn moeilijker te temmen dan Aziatische, toch mag ik ze aanraken, eten geven, naast hen wandelen en voel ik me bijzonder relax in hun buurt. Dat komt omdat we ze nooit straffen, zegt Wellington, we werken enkel met beloningen. De wandeltocht is fantastisch, roofdieren durven niet in de buurt komen van deze kolossen, maar giraffen en zebra’s kunnen we heel dicht benaderen. Ik volg Wellington’s raad op en probeer Warona die als kleuter toch al zo’n 250 kilo weegt, niet teveel uit te dagen. Als je wegrent komt ze je achterna, lacht hij en ‘guess who will win’?



Termieten zijn toparchitecten. Ik kom amper boven het water uit in mijn mokoro, de smalle houten kano wordt voortgeduwd met een 4m lange stok. Het geluid dat deze Afrikaanse gondel maakt als hij door een zee van papyrus, hoog gras en de roze waterlelies van de Okavango klieft is bijzonder rustgevend. Hier en daar zorgen kikkers en vogels voor een extra geluidseffect. Een kikkertje, niet groter dan een speldekop, maakt het meeste lawaai, het is de long reed frog, de kleinste kikker ter wereld. Lychee antilopen schrikken op. Zowat het hele Botswana vogelboek passeert de revue. De nijlpaarden blijven gelukkig op veilige afstand. Zij maken kanalen in het gras die door de mokoro’s worden gevolgd. In de Delta vormen zich elke dag nieuwe eilandjes rond termietenhopen. Termieten zijn toparchitecten. Sommige van die hopen zijn een equivalent van een 180 verdiepingen hoog gebouw in de mensenwereld. En dan zie je de kelderverdiepingen nog niet, lacht mijn gondelier. De zonsondergang op de Delta is onvergetelijk mooi.

Vumbura Plains Lodge (©Mike Myers).

The place of plenty: Vumbura Plains Camp. Iets noordelijker in de Okavango Delta, op enkele meters van de airstrip, heten een paar olifanten me welkom in Vumbura Plains. Mijn olifantensage zet zich voort. Al heb ik in de loop der jaren al enkele close encounters gehad met olifanten, het zijn en blijven voor mij de meeste intrigerende dieren. Vumburais een erg leuk kamp, modern, open en met een bijzonder mooi uitzicht. Twee giraffen grazen een boom leeg net voor mijn terras. Olifanten en wilde katten zie je hier bij de vleet, zegt OB, mijn gids. De vier Amerikanen waarmee ik de jeep deel zagen vanochtend leeuwen met welpjes, een cheeta, wat eerder uitzonderlijk is, en zelfs een stel luipaarden met een baby. De Okavango heet niet voor niks the place of plenty.

Hyena’s hebben intussen de plaats ingenomen van de troep leeuwen die gisteren een kudu doodden. De schoonmaakploeg, lacht OB. Hoe gemeen ik hyena's ook vind, het zijn intrigerende beesten en ze hebben enorm speelse puppy’s die om op te vreten zijn. Intussen doet een olifant zich tegoed aan de vruchten van een marulaboom, waarvan mijn favoriete Afrikaanse drankje Amarula wordt gemaakt. Ik ben blijkbaar niet de enige die er gek op is. Als de dag er bijna opzit, vinden we toch nog een leeuwenpaar. OB nadert zo dicht dat ik mijn camera bijna in hun mond kan steken. Ze zijn moegevreten, lacht hij, don’t worry.

Familie olifanten steekt de Linyanti rivier over.

In de voetsporen van het Zweedse koningspaar: Kings Pool Camp. Het is een leuk weerzien met een van de mooiste kampen in het Linyanti Wildlife Reserve in het noordoosten van de Okavango Delta, op de grens met het wildpark Chobe. Vanuit mijn immense hemelbed kijk ik uit op minstens 15 dikhuiden die zich aan de Linyanti rivier laven. Chobe heeft ontzettend veel olifanten. Dus ik kan mijn observatietocht rustig voortzetten. Ook vanuit de Queen Silvia, waarmee ik een sundowner tochtje op de rivier maak zie ik olifanten het water oversteken of me nieuwsgierig aanstaren vanop de oever. Hoe meer het regenseizoen nadert hoe meer dikhuiden je hier ziet. Het houten dubbeldeck bootje is genoemd naar de Zweedse koningin nadat koning Gustaaf met haar in het kamp logeerde, dat toen prompt tot Kings Pool werd omgedoopt. Ik ben de enige passagier. You’re the princess now, zegt de kapitein lachend, terwijl hij me een frisse gin tonic maakt. Sundowners zijn niet weg te denken op safari’s en gin tonic, wars van alle trends, is altijd populair geweest in Afrika vanwege de kinine, die de muggen weghoudt.

Wrattenzwijnen versus wilde honden 1-0. Rond het kampvuur worden er gretig avonturen uitgewisseld. Vele hebben te maken met olifanten. Er leven meer dan 100.000 van deze giganten in Botswana, waarvan zo’n 70.000 net naast de deur in Chobe National Park. Die namiddag zie ik er dan ook tientallen, tot plots twee bavianen vanop een termietenhoop alarm slaan. Er is een roofdier op komst, zegt Tebla de gids. Een groep wilde honden verschijnt op het toneel. Wie vaak op safari gaat weet hoe klein de kans is dat je ze ziet jagen. Ze zijn enorm bloeddorstig, de naam geschilderde wolf dekt beter de lading. Nadat ze hun kans op een impala verkijken, belagen ze een familie wrattenzwijnen. Het is ongelofelijk om te zien hoe die hun baby verdedigen en ze zich als een klein leger rond het jong plaatsen bovenop een heuvel. Wanneer de honden toch in de aanval gaan, krijgen ze een paar flinke trekken van de slagtanden. Het wordt een hevig gevecht maar al zijn ze in de meerderheid, de honden druipen af: 1-0 voor de wrattenzwijnen.

Een nachtelijke bezoeker. Wanneer we op onze ochtendsafari langs de rivier rijden, schrik ik enorm als er vlak voor de jeep plots twee nijlpaarden uit het water springen die er als een trein vandoor gaan. Een goed reden om onze ochtendthee iets verder weg van de oever te drinken. Ik zie zowat het hele Afrikaanse dierenrijk passeren met als apotheose een grote groep leeuwinnen, blik op oneindig, klaar voor de jacht. Diezelfde avond krijg ik bezoek op mijn terras. Ik hoor een gevaarlijk gegrom dus doe onmiddellijk het licht uit. Het is een luipaard dat de hele nacht door het kamp sluipt. ’s Ochtends komt de manager van het kamp naar mijn tent gerend. Er is vlakbij een kill gebeurd, twee luipaarden.

Leeuwenfamilie, schattig van ver...

De jeep wordt klaargezet en het leuke aan dit enorme privé park van 120.000 ha. is dat we van de wegen kunnen afwijken en echt sporen kunnen volgen. We vinden al snel het vrouwtje die haar prooi heeft moeten afstaan aan het mannetje. Ze is de strijd niet aangegaan en likt verslagen haar poten. Maar wat een pracht exemplaar. Mijn verlanglijstje is compleet. Mijn laatste momenten in de bush worden met een half uur verlengd, want een enorme dikhuid blokkeert de uitgang van mijn tent, een goeie afsluiter voor mijn olifantenavontuur. Tijdsdruk bestaat niet in de natuur.

© M.T. DICHTBIJ & VER WEG 2017

BOTSWANA PRAKTISCH:

Thika travel: is gespecialiseerd in individuele, op maat gemaakte ‘wildlife’ reizen in Afrika en de rest van de wereld: belevend, duurzaam, kleinschalig en exclusief. Sinds 1989 al is Thika Travel de grootste Benelux partner van Wilderness Safaris, Thika biedt Wilderness reizen aan in zuidelijk Afrika, maar ook in Kenia en de Seychellen. In alle prijsklassen: van mobiele tentsafari’s tot exclusieve kampen, zoals Abu, Vumbura plains en Kings Pool.

Info: www.thikatravel.com, vragen of bookings

voor België:  +32 (0)3: 451 14 00 en contact@thikatravel.com.

voor Nederland: +31/(0)346 / 242526 en info@thikatravel.com

Paspoort: nog zes maanden geldig, geen visum

Geld: In de Wilderness kampen heb je geen pula’s nodig, souvenirs en tips kunnen met $ of € betaald worden.

Klimaat: Droog: van april tot december, oktober en november zijn het warmst. Nat: van december tot april, meeste regen in januari en februari.

Gezondheid: malariapillen nemen, verder geen inspuitingen vereist. Maar raadpleeg altijd even het tropisch instituut: www.itg.be

Tijd: + 1u in winter (dus geen jetlag!)